De manchetknopen

'Dit zijn ze.' Foto: Kees van der Wal.

Er zijn er maar 32 paar van gemaakt: 30 voor het dispuut Da Vinci van studentenvereniging Quintus aan de Boommarkt, 1 voor haar vader en 1 voor haar vriend, door Jolet, dochter van Kees. Na haar opleiding tot goudsmid in Amsterdam ging zij bij Schoevers studeren, in Den Haag. Zij woonde toen in Leiden. Zo kwam zij bij Quintus terecht, waar zij met Eva Jinek aan de klaverjasavonden deelnam. Toen op 1 januari 2002 de euro geïntroduceerd werd, gingen Jolet en haar medestudenten als een razende Italiaanse eeneuromunten verzamelen. Om de manchetknopen te maken. Die van Kees heb ik nu.
Kees, die mij als ik jarig was altijd verraste met een fles wijn van het merk Leonardo, stuurde me een mail: 'Wij zijn aan het "ontspullen" en nu vraag ik me af of je bij jouw smokinghemd manchetknopen draagt.' Daar had ik nog niet over nagedacht. Er kwam een volgend mailtje: 'De manchetknopen zijn wel iets voor jou, de afbeelding erop refereert aan Leendert (Leonardo).'

De 'Mens van Vitruvius' van Leonardo da Vinci, ± 1490.

Ik moest aan de wijn denken, met op het etiket een afbeelding van de man van Vitruvius. De afbeelding die ik ieder jaar onder ogen kreeg. Gemaakt door Da Vinci. Mijn naamgenoot. 'Dit zijn ze.' Weer een mail. Met een foto. Compleet overdonderd. Was ik. Beduusd. Toen ik een uurtje later langs de receptie van mijn werk kwam, lag er een pakje voor me. Van de man van de verrassingen.

Verdi's Aïda in Haarlem

Gisteren, vóór de uitvoering van Verdi's Aïda door Charkov City Opera & Ballet,
met regisseur Marc Krone en dirigent Jeroen Weierink, in de Stadsschouwburg Haarlem.

We staan er lachend op. En die meneer met de kraaksnoepjes ook, in de rij daarachter. Maar of hij lacht kunnen we net niet zien. Was hij doof, dat hij al die wikkels die hij van zijn snoepjes pelde niet meer hoorde? Zongen ze daarom zo hard, de vertolkers van Verdi's Aïda, om de oude snoeperd te overstemmen? Toen we na de pauze weer waren gaan zitten, leek een strenge blik van ons te helpen. Toen hadden we ook de Triomfmars al gehad, in het tweede bedrijf. 'Je moet maar durven,' zei Adri nog. 'Als componist. Al je kruit in het begin al verschieten.' Een thema dat daarna helemaal niet meer terugkomt, maar wel in je hoofd blijft hangen, ook als je langzaam indommelt op de zachte muziek uit het vierde bedrijf.

In bovenstaand filmpje is een mooie uitvoering van de Triomfmars te bewonderen.

Eendje – de Cotswolds 7

Al die eenden in Bourton-on-the-Water. Niet zo gek dat het hotel er eentje cadeau doet.

Droste-effect – de Cotswolds 6

In Bourton-on-the-Water heb je een droste-effect.* Kijk maar eens goed op de onderste foto.

De uitbater van The New Old Inn dacht in de jaren dertig van de vorige eeuw: ik ga m'n dorp nabouwen. Op 12 mei 1937, de kroningsdag van koning George VI en koningin Elizabeth, opende hij achter zijn café Bourton-on-the-Water op een schaal van één op negen. Madurodam, maar dan anders, Engels. Met kalkstenen huisjes en leien dakjes. Het kleine dorp waarin hij zelf woonde nog eens kleiner nagemaakt. Maar hij ging verder en maakte ín dat dorpje ook weer een dorpje en daarin ook weer een dorpje. En zo verder.

Een model van The Model Village (met een model van The New Old Inn en de ticketshop)
en binnen dat model (iets boven het midden op de foto) weer een model van het model, enz.

* Het Engels heeft dezelfde benaming, geleend uit het Nederlands.

Bourton-on-the-Water – de Cotswolds 5

Bourton-on-the-Water is zo'n dorp uit een Engels schoolboek. Een picture postcard village. Een speelgoeddorp, lijkt het wel. Met winkeltjes met ronde erkerramen en bruggetjes zonder leuning. Omdat je in het riviertje dat daar zachtjes onderdoor stroomt onmogelijk kan verdrinken.

Dat merkt deze hond ook.

Er zwemmen allemaal eenden.