Leuk hoor, zo’n theater in het bos, in de open lucht. Heel leuk zelfs. En zeker als het donker wordt. Een donker bos.
Maar wat jammer nou, van die acteurs, dat toneel, van mij... het kan me niet bekoren. Zijn het die typetjes? Is het de uitsloverigheid waarmee ze worden neergezet, uitgebeeld? Zijn het de altijd weer clichézinnen waarin toneelspelers spreken? De clichégrappen? Ik kan er niet om lachen. Misschien is het de taal, het Nederlands. Of de traditie waarin ik ben opgegroeid. Na vijf minuten ben ik de aandacht helemaal kwijt en zit ik me de komende twee uur te vervelen. Te kijken hoe het decor in elkaar zit. De techniek. Ik heb het ook bij film. Maar daarbij lukt het me toch de aandacht wat langer vasthouden. Omdat het allemaal net wat echter lijkt? Al ga ik me na een tijdje dan ook weer bezighouden met de bijzaken, de achtergrond en hoe ze bepaalde dingen hebben opgenomen.
Wat wel grappig is, is hoe iedereen altijd gaat zitten picknicken voor zo'n buitenvoorstelling begint.
In het Amsterdamse Bostheater zagen we deze zomer De laatste zomer van Carlo Goldoni.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten