zaterdag 25 mei 2019

Een echte Niek van der Plas


Gisteren toen ik met mijn moeder naar De Ster geweest was – ze moest een blouse en een vest hebben – viel mijn oog er al op, door het spiegelende raam, op de hoek van de Princestraat. Allemaal kleurige parasols en wolkjes in de lucht. Vooral die wolkjes maakten me blij. De parasols waren vanzelf al blij. De wolkjes kreeg je er gewoon bij.
's Avonds vertelde ik dat aan Wilma, een beetje terloops, dat mijn oog op een schilderij gevallen was in de etalage bij Barnhoorn. Ja, het was wel wat, geloof ik, een rij parasols op het strand in vrolijke kleuren, heel licht, veel licht, en die wolkjes. Die waren zo prettig. 'Nou, zoals jij dat nu vertelt, wil ik dat wel zien. Is het niet wat in plaats van die plaat achter de deur?'


Ik maakte nog een schetsje van wat ik ongeveer gezien had. 'Kijk, dit is het idee. Rijtje parasols, wolkjes.'
'Dan moeten we morgenochtend maar gelijk gaan kijken. Anders is het weg.'
'Ja, ik werd er wel blij van.'
En zo waren we vanochtend binnen in de zaak van Barnhoorn, er werd een ladder bij gepakt, het schilderij van de muur gehaald. De spiegelende ruit had me niet bedrogen. Want hier vielen wij allebei voor. Ons eerste en enige, echte schilderij, een echte Niek van der Plas.

vrijdag 24 mei 2019

De grens loopt daar, bij die sloot

De grens.

Pas sprak ik Cornelis die op de Boulevard van Oegstgeest woont. Tenminste, dat riep ik naar hem. 'Jij woont hier mooi, op de Boulevard van Oegstgeest.' Hij hield me staande. Ik kom er iedere dag langs. Van de week zag ik hier nog een zwaan met haar jongen, wel zeven. Het zal wel door dat weiland komen, die associatie met Oegstgeest: weiland – groen – natuur – veel groen – nog een boomgroep ook – Oegstgeest. Maar het was natuurlijk Leiden, de Boulevard van Leiden, want de Nachtegaallaan met dat grandioze grootse uitzicht op dat weiland, met runderen, schapen, ganzen en een ooievaarsnest op een paal, is nog helemaal Leiden. En ik dacht dat de grens daar liep, in de lengterichting over de straat. Maar dat was niet zo. 'Nee, kijk,' zei Cornelis, 'de grens loopt daar, bij die sloot.'

woensdag 15 mei 2019

Echte souvenirs 3 – drijvers van Culatra


Ronin heeft nog scherpe ogen. Op Culatra op het strandje bij de haven vond hij deze drijvers. Om het net omhoog te houden in de zee. Net voor de veerpont ons weer naar Olhão zou brengen. Soort van samengeperste kurk of kunststof. Mocht ze zomaar van hem hebben. Daar ben je opa voor. Mooie herinnering aan een puur en prachtig eiland.


Met vissershuisjes in het zand.


Als in Afrika.


Of aan de Hollandse kust in de achttiende eeuw.


Als we de antennes en schotels wegdenken.

woensdag 8 mei 2019

Oppassen


Wij hebben nog wel eens opgepast op een huis op de boulevard van Katwijk. Het is lang geleden. Augustus 2005. Dat is echt lang geleden. We voelden ons echt op vakantie. En als we wat vergeten waren, of we misten iets, dat was zo makkelijk, dan gingen we het gewoon halen in Leiden.