woensdag 28 augustus 2019

Dag lieve Louca

Louca in de duinen in april 2013.

Gisteren is onze lieve Louca naar de hondenhemel gegaan.

Het stukje hieronder schreef ik afgelopen december, toen ze de eerste problemen met haar hoofd kreeg. Ze heeft het nog lang volgehouden daarna.

Lieve Louca,

Als je er niet meer bent, straks, wat zal het leeg zijn zonder jou. Je lieve kop, die ons zo kon aankijken, 's ochtends vroeg al, bij het goedemorgenritueel: 'Goedemorgen Louca, goedemorgen! O, je ligt nog te slapen...' Maar als je dan wakker was, gek doen met je kop in je kussen, en later op de dag, in het zonnetje, zonnebadend op je rug, met je pootjes dromerig fietsend in de lucht. Je ogen die alles volgden, je oren die precies hoorden wanneer het vrouwtje thuiskwam. Hoe blij, hoe superblij je dan was. En dan lekker gek doen.
Hoe je rende toen je jong was, dat we je niet bij konden houden, dat je je in de duinen verstopte in de struiken en we daar wel twee volle uren omheen liepen en je riepen om je eruit te krijgen, terwijl jij daar doodgemoedereerd en uitgeteld van al die konijnengeuren om je heen heerlijk ergens middenin op het mos lag. Kleine boef. Hoe je blafte tegen de meeuwen op het strand en de tocht daarnaartoe al een hele belevenis was, van het vertrek bij de voordeur, met 'Hé Louca, ga je mee naar de zee?' – dat hoefde je trouwens maar één keer te zeggen – tot we Katwijk zo'n beetje binnenreden. Daar, aan het begin van de Boslaan kon jij de zee al ruiken. Dat was goed te horen achter in de wagen.
Over avonturen gesproken. Weet je nog dat je een keer bent mee geweest naar het Vondelpark, in de trein en in de tram en dan wandelen over het Museumplein, als een echt stadshondje uit Jip en Janneke.
Ach, je was zo'n lieverd, met alle kinderen in de straat, rollen op de stoep, je lekker aan laten halen, met alle hondjes in de buurt, rollen in het gras, altijd lief, zelfs met de poezen, die je met verbazing aankeken als je langs ze liep. En als het vrouwtje of baasje de ene kant op wilde, koos jij de andere kant. Lekker eigenwijs. Altijd verrassend.

We gaan je missen, Louca, heel erg missen, lieve Louca, lieve gekke speelse Louca, voor altijd, altijd in ons hart.

vrijdag 2 augustus 2019

Bloesembomen in het Amsterdamse Bos

Niek van der Plas, Bloesembomen in het Amsterdamse Bos,
Amsterdam, 2018. Olieverf op paneel, 54 x 64 cm.

Nieuw leven en de vergankelijkheid ervan. Dat symboliseert dit bos in het Amsterdamse Bos. Een bos met vierhonderd Japanse kersenbomen. Met allemaal een naam. Tweehonderd met Japanse vrouwennamen en tweehonderd met Nederlandse vrouwennamen. Als het voorjaar is, gaan we er beslist naartoe. Dan komt iedereen daar samen, Japanse mensen en Nederlandse mensen en mensen uit alle andere landen van de wereld, om het nieuwe leven te vieren, en ook stil te staan bij de vergankelijkheid ervan. Als het voorjaar is. Maar wij mogen er nu al van genieten, het hele jaar rond, met deze prachtige nieuwe Niek van der Plas. Onvergankelijk!

Klik op de foto om het schilderij groter te zien.