vrijdag 25 oktober 2019

Het pak, de schoenen en de jurk


Trouwen, daar kunnen we niet lichtvoetig over doen. Zo'n verbond in het huis van de gemeente is een serieuze zaak. Had ik nog een pak? We namen het mee naar Schuitemaker in de Princestraat. Ik trok het aan en gelijk was duidelijk dat het om me heen was gaan slobberen. Dan maar een nieuw. Het was rustig in de winkel, dus we hadden alle tijd. Maar ook zonder die tijd word je hier altijd goed geholpen. Het pak waar ik bij uitkwam, zat als gegoten. 'Ik denk dat ik het na ons trouwen gewoon aan hou. Veel beter dan gewone kleren.' Alleen het overhemd nog even innemen... Een overhemd innemen? Ja, dat was voor mij ook nieuw. Dat zit toch verstopt, onder je jasje? 'Nee, maar als u het jasje uittrekt, dan ziet u het.' Ja, daar zat wat in. Niet dat ik dat van plan was op deze belangrijke dag. Mijn aanstaande was er ook heel blij mee, met mijn nieuwe pak. Haar jurk mag ik niet zien, maar zij mijn pak wel. Dat zijn de voorschriften, de riten, en ik wil ze graag zo houden, want het is een serieuze zaak, trouwen.

Er was nog een kleine discussie gaande tussen onze kleinkinderen Ronin van zes en Indy van negen jaar, over de kleur van de jurk. Indy vroeg zich dat af, wat voor kleur die zou hebben. Waarop Ronin zei: 'Wit natuurlijk. Een trouwjurk is altijd wit.' Zo van, dat snap je toch wel, daar hoef je toch niet over na te denken, hoe kun je zo dom zijn om te denken dat een trouwjurk een andere kleur heeft.

Dat pak was allemaal vrijdag. Zaterdag was het veel drukker in de Princestraat. We gaan naar Haasnoot, om mijn schoenen op de leest te zetten. Misschien kunnen ze onder mijn trouwpak. Maar ik begeef me op gevaarlijk terrein. Want als ik de schoenwinkel binnenloop, dwalen mijn ogen gelijk al af, en die van mijn aanstaande ook, zie ik, want ik ben een schoenenfetisjist, en mijn aanstaande misschien ook wel. Ik geef de schoenen die op de leest moeten aan de mevrouw achter de toonbank. Ze gaat er met haar hand in. Voorin zit een hard randje. 'Ja, ze zijn eigenlijk nooit gedragen,' vertel ik, 'omdat ze van toen ik ze kocht al knellen. Kijk maar, de zolen zijn nog helemaal nieuw. Staan al vijf jaar in de kast. Misschien kunnen ze onder mijn trouwpak.' Maar ondertussen heb ik al veel mooiere schoenen gezien voor onder dat pak. 'Een week zet ik ze voor u op de leest.' Ik ben ze al helemaal vergeten, die schoenen voor op de leest. Ik zie een mooie blauwe en een mooie bruine schoen. 'U mag ze wel even meenemen hoor, naar Schuitemaker.' Daar hou ik ze onder mijn pak. Ja, veel mooier. En het personeel is het met ons eens. 'Die. Ja, die moet je doen.' Helemaal af. Terug naar Haasnoot. Normaal heb ik maat 45. Voor de zekerheid pas ik ook nog een halve maat groter. 'Nee, dat worden clownsschoenen.' Toch 45. Mooie schoenen, van mooi soepel leer. Weer een stap verder naar de grote dag.

1 opmerking:

  1. Wat een prachtige voorbereidingen allemaal!! Bijzonder en zo leuk voor jullie.

    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen