Als het lente is, lees ik een krant op een terras en drink een latte uit een glas. Of om het even een boek met een cappuccino of een dubbele espresso. Maar dat kan ook als het zomer is. 's Winters ga je binnen zitten.
Al die fietsen, handkarren met van alles en nog wat, een paard dat geduldig staat te wachten voor iets wat op een melkwagen lijkt, een kar met tonnen bier, lege tonnen die weer opgehaald worden, iedereen bezig, een draaiorgel met dansende mensen ervoor, een zure bom in de hand. Kinderen die op houten steps door het beeld fietsen. Vrouwen en meisjes met gesteven schorten en al die duizenden petten. Iedereen keurig gekleed. Dat valt wel op. Arm maar keurig. Een kinderwagen op hoge wielen die net de stoep wordt af geduwd, nu alleen nog in een museum of antiekwinkel te bewonderen. Net als die handkarren. Die zijn helemaal uit het straatbeeld verdwenen.
Vrijdag stond er in de Volkskranteen verhaal over videobewerker Denis Shiryaev. Hij vijzelt oude archieffilmpjes op naar HD-kwaliteit en zet ze op YouTube, in kleur. Het is een ingewikkelde techniek, van plaatje voor plaatje, begrijp ik uit het artikel. Een paar weken geleden was er al een filmpje van de gebroeders Lumière met beelden van Parijs uit de late jaren 1890, met brandweerwagens met paarden ervoor in volle galop en uitpuilende koetsen over een lange laan, met daarbij natuurlijk al die paardendrollen op straat. In kleur!
Voor de volledigheid ook nog een link naar het derde filmpje dat Shiryaev restaureerde, van New York in 1911, met tussen de wolkenkrabbers behalve trams en Fordjes ook nog koetsen, met een paard ervoor. In New York. Tussen al die hoge gebouwen.
Als de zon goed staat en de schaduwen vallen goed en je van het enige blik dat er staat (met een beetje verbeelding) wel een koetsje kan maken, kun je je hier zomaar in de negentiende eeuw wanen.
Niet geschikt voor jeugdige kijkers of als je sowieso wat bangelijk bent aangelegd.
Dat komt wel heel dichtbij dan, zo'n foto, als het je eigen lichaam betreft. Echte schroeven. En die lange is nog het belangrijkst, die houdt de boel op zijn plaats. De chirurg bij wie we vanochtend op het spreekuur waren had er een naam voor. Een soort van hoofdschroef. Na een jaar mag het plaatje eruit, dat is een kleine operatie. Maar alles zit nu weer goed. Ik mag mijn voet weer voorzichtig gaan belasten, 'op geleide van pijn', zoals dat heet.
