Eilean Donan Castle in Schotland

Eilean Donan Castel.

Tussendoor hebben we nog puzzel gemaakt van een cottage aan de rivier de Test, die bij Southampton in zee stroomt, en van een chalet in het Grindelwald in Berner Oberland in Zwitserland, allebei heel moeilijk. De eerste door het rieten dak van de cottage, die een enorme oppervlakte besloeg, de tweede door de bergen op de achtergrond, die nogal grauw waren door de mist, of ijsdamp, die er hing. Beide puzzels waren 1000 stukjes. Een lachertje natuurlijk vergeleken bij deze, van wel 2000 stukjes, het dubbele! Een uitdaging om te maken. En de puzzel is in het echt natuurlijk nog veel mooier dan het plaatje op de doos. Wat een kleuren! 'Sprankelend' hoorde ik mezelf zeggen vanmiddag, 'sprankelende kleuren'.

40 x 50 stukjes.

Dit is Eilean Donan Castle, in de westelijke hooglanden van Schotland. Het staat op een eilandje waar drie lochs samenkomen: Loch Duich, Loch Long en Loch Alsh. In een vorig leven ben ik er wel eens geweest. Je ziet het in bijna alle folders over Schotland. De film Highlander is er opgenomen. Wat niet veel mensen weten, is dat het eigenlijk een betrekkelijk nieuw kasteel is, uit het begin van de twintigste eeuw. Het oorspronkelijke kasteel stamt uit de dertiende eeuw, maar werd in 1719 opgeblazen. Lange tijd was het een ruïne. Tot 1911, toen John MacRae-Gilstrap het eiland kocht en begon met de restauratie, die duurde tot 1932. Deze John mocht zich de nieuwe kasteelheer noemen. Inmiddels hebben er vier generaties MacRae gewoond, in de wereld van de kastelen dus nog een vrij jonge dynastie. Het valt je ook op als je er binnen bent. Er hangen vooral foto's van de familie en maar een enkel – modern – schilderij. Maar dat maakt het ook bijzonder. Het hele complex is in ieder geval prachtig opgeknapt en sinds 1928 toegankelijk voor het publiek.

Scène uit de film Highlander.

Puzzelen is, heb ik ontdekt, vooral een kwestie van naar de afzonderlijke stukjes kijken, hoe is de vorm, en vooral, welke vorm zoek je waar, op welke plek. Want die struiken onderaan, die boom links, de bergen bovenin, dat is niet te doen met alleen het plaatje van de doos, bij een puzzel van dit formaat. Je moet sorteren, eindeloos sorteren. En binnen de gesorteerde stukjes steeds weer op zoek gaan naar dat ene welbepaalde stukje. Het mooie van puzzelen is, behalve dat het je gedachten verzet – even niet op de computer of telefoon, geen televisie of andere afleiding – dat hoe meer stukjes je aanlegt, hoe minder stukjes je overhoudt en hoe makkelijker het wordt. Je werkt dus almaar sneller naar een doel. Die prachtige plaat. Op reuzenformaat. Die je wel op zou willen plakken op een stuk board en aan de muur hangen. Maar dat komt dan weer omdat je er zo lang aan bezig geweest bent.

Sorteren, eindeloos sorteren.

Steeds weer op zoek gaan naar dat ene welbepaalde stukje.