De opa van Oronzo

En dit moet dan de opa van Oronzo geweest zijn, die hier de sinaasappelen uitperst. We kwamen hem tegen op het pad, onderweg naar Monterosso.

Het zand van Monterosso

Monterosso, wij hebben er nog zand vandaan, zand van het strand waarover Carmen en Antonio naar zee liepen, om er te zoenen, te zoenen onder water.

Monterosso

Een mooie wandeling langs de rotsen, hoog boven de zee, bracht ons in 2016 in Monterosso. Ver na de tijd dat Carmen er zoende met haar Antonio, en ver voor de tijd dat ze opnieuw naar hem op zoek ging. Monterosso, wij wisten toen nog niet welke liefdesgeschiedenis zich hier had afgespeeld – dat lezen we nu – en weer opnieuw op het punt van beginnen stond. We moeten weer eens terug. Tiziana, van de B&B waar Carmen verbleef, kan ons vast alles vertellen.

Vlak voor we Monterosso in lopen.

Eervolle geheimhouding

Wel een halfjaar moest het geheim blijven en mocht ik er met niemand over praten. En verder moest het natuurlijk tiptop in orde zijn, helemaal zonder fouten. En ik mocht het niet laten slingeren. Maar wat een eer om het boekenweekgeschenk van Ilja Leonard Pfeijffer te mogen corrigeren. Gisteren al kwam een speciale koerier mijn exemplaar brengen, dat ik vandaag in de Oude Lutherse Kerk in Amsterdam door de schrijver zelf heb laten signeren.

Dikformaten

Stenen van de hoogte naar strand. De komende dagen moeten we er nog
wat brekerzand in vegen. Dan komen ze goed vast te liggen.

Ze komen helemaal uit Staphorst. Dikformaten. Stenen uit de jaren zestig. Vandaag hebben we er het straatje voor ons huis mee laten plaveien. Zelf komen we ook uit de jaren zestig. En het moet gezegd, die stenen voelen meteen vertrouwd. Vooral als de zon erop staat. Dan ga je meteen op zoek naar een knikkerputje. En nou zie ik het... het zijn diezelfde stenen die vroeger op de hoogte naar strand lagen. Waar je met je blote voeten overheen ging.

Strater Jos aan het werk.