Retour de France gaat over de oude Route Nationale 7. Van Parijs helemaal tot aan Menton bij de Italiaanse grens. Aan de hand van de plaatsen langs de route worden de historische, politieke en sociale onderwerpen van Frankrijk besproken. Waarom het zo'n verambtelijkt land is. Wat die koningen van vroeger daarmee te maken hebben, en één keizer, Napoleon. Waarom wij daar met zo'n nostalgische blik naar kijken. En alles graag bij het oude houden, zoals we denken dat dat land hoort te zijn, maar het in alles ondertussen finaal achteroploopt. En alles heeft met alles te maken, ook dingen waaraan je helemaal niet denkt maar die wel helemaal waar zijn, bijvoorbeeld waarom ze zoveel praten, die Fransen.
Nu snap ik ook waarom je als je vroeger liftte vanaf de Place d'Italie naar het zuiden, wel meer dan dertig kilometer verder pas uit de auto werd gezet. Dat was nog ruim een decennium voor de rellen er uitbraken, in de banlieues. Maar ook toen al kon je daar dus maar beter niet uitstappen.
De RN 7 van Frankrijk is wat de Route 66 van de Verenigde Staten is. Met vervallen benzinestations, restaurants waar alle tafeltjes leeg zijn, of die zijn omgebouwd tot beddengigant of een andere megaverkoophal.
Het ultieme Frankrijk-gevoel krijg ik altijd nog als ik de hit 'Pour un flirt' van Michel Depech hoor. Ook bij andere liedjes en chansons hoor, maar deze is sterker, omdat het een hit was toen ik bij Franse les op het Pieter Groen door mevrouw De Leeuw voor het eerst echt kennismaakte met Frankrijk, zijn cultuur en taal.
BeantwoordenVerwijderenOf bij de hit 'Si j'étais président' van Gérard Lenorman.
BeantwoordenVerwijderen