 |
| Met zus Wil. |
 |
| Lizard Point, het zuidelijkste puntje van Groot-Brittannië. |
 |
| De huizen aan Harbour Road met in de verte het kerkje. |
Van Porthleven hadden we voordat we op reis gingen al vaak filmpjes zitten kijken, van stormen waarbij de golven over de pier slaan. Tegen het kerkje op de punt van de haven en de huizen daarachter, langs Harbour Road, dat om de hoek overgaat in Cliff Road. Dat de huizen hier wat hoger staan is wel verstandig, als de golven zo hoog komen. De huizen aan Harbour Road hebben, doordat ze zo hoog staan, ook van die typisch Engelse 'terrastuinen', met een trap vanaf de straat. Meestal wordt dit soort straten met een hoge tuin daarom ook aangeduid als 'Terrace', maar hier niet.
 |
| Vanaf het kustpad terugkijkend op Loe Bar Road. |
We gaan de hoek om, om het kerkje heen, en lopen Cliff Road op. Je woont hier mooi, met dat uitzicht op zee. Cliff Road gaat over in Loe Bar Road. Aan het einde van de weg komen we weer op het kustpad. Bij een prachtig huis, dat zo in een film kan, dalen we af naar de Loe Bar, een zanddijk die een inham met een meer afsluit, The Loe. Er liggen prachtige kiezels, waarvan we er een paar meenemen voor thuis.
 |
| De Loe Bar. |
Na de Loe Bar gaat het weer omhoog, het kustpad op, en dat zou je het eigenlijke begin van de wandeling kunnen noemen, voor vandaag, de lange wandeling naar het zuidelijkste puntje van Groot-Brittannië.
 |
| Poldhu. |
Met nog maar één dorpje waar we langskomen, helemaal aan het begin, Poldhu, waar we nog wel even verplicht zijn te stoppen. Maar dat is geen straf. Het bestaat uit een paar huizen en een haventje met een helling waarop de vissersboten op het droge getrokken worden én... ijs van Kelly's!
 |
| Lemon crunch is onze favoriet. |
Daar stoppen we altijd voor, hoe ver we nog moeten.
Er zit een poes voor het raam en er staat een groot hotel aan zee, dat nu een verzorgingstehuis is, het Poldhu Care Home.
Wat een uitzicht heb je als je daar verzorgd wordt!
 |
| Tekst op de achterzijde van het Marconi-monument. |
Poldhu is ook nog bekend van een radiostation dat hier gestaan heeft, waar de eerste draadloze radiosignalen over de Atlantische Oceaan werden uitgezonden. Vandaar dat hier een monument voor Marconi staat.
Het is net de kop van een kat, rond met van die puntoortjes. De tweede poes vandaag al. En het is net of deze kat een lange jas aanheeft, door de begroeiing op de zuil. Veertien jaar geleden betraden we ook al zo'n monumentale plek, toen we langs Porthcurno kwamen, vanwaaruit de telegraafkabel naar India de zee in ging.
Maar we zijn onderweg naar Lizard Point. Na Poldhu wordt het afzien. We volgen het pad over een plateau, kilometers, waar geen einde aan lijkt te komen. Je loopt maar en je loopt maar, van het ene veld in het andere. Het pad is niet overal even duidelijk aangegeven, maar als je een uitsparing ziet in een muur van keien zal het daar wel verdergaan. Met hier en daar een groepje runderen, gelukkig net niet voor zo'n uitsparing.
Naarmate de middag vordert, hoe ver is het nog, wordt het mistiger en mistiger op het plateau, met afgronden, hoge wanden de zee in.
 |
| Als je goed kijkt (of de foto aanklikt), zie je mensen op het strandje. |
Na uren en uren dwalen over de vlakte zien we een parkeerplaats. Na een flinke omweg door een dal met een riviertje komen we er. Daar zijn mensen. Daar kunnen we de weg vragen, naar Lizard Point, hangt misschien wel een plattegrond. En inderdaad. Beide ingrediënten om onze weg te vervolgen zijn aanwezig.
We lopen met een groepje Engelsen mee over een public footpath naar het dorp The Lizard. Nog niet het zuidelijkste puntje: Lizard Point. Maar dat komt nog. Op de achtergrond horen we de misthoorn al van het vuurtorencomplex dat daar staat.
Want je moet er natuurlijk niet tegenaan varen, dat zuidelijkste puntje. Er liggen wat vervaarlijke rotspunten in zee. Dat zal de werkelijke reden voor dat geluid wel zijn. Verder is Lizard Point een verzameling hutjes op de wal. Niet zo erg als de 'kermis' van Land's End, gelukkig. Maar eerst eten we een pasty, daar zijn we wel aan toe, onze eerste op deze reis, er zullen er nog vele volgen, en dan lopen we maar eens op het geluid van de misthoorn toe, na wat we gelopen hebben een wandelingetje van niks.
Bij de wind kwam de regen. Zo maakte je zo'n dorp ook nog eens écht mee, niet alleen in zonnige, toeristische omstandigheden. Zoals het de hele wandeltocht wéér droog gebleven was – vandaag was het, vanaf Cadgwith, maar 10 kilometer (6 mijl) geweest. Tot we in de B&B van Ann waren aangekomen. Toen regende het. Om het dorp te verkennen hoefden we nu alleen nog maar onze regenjassen aan te doen. Dat was prettig. De spullen op de kamer brengen en dan het dorp in, waar je overal kon schuilen. We hadden de hele middag nog. In Coverack.
We togen naar de plaatselijke pub: The Paris Hotel. Zo heet die pub. Het is de enige pub. Met zo'n naam. Is dat niet een beetje overdreven? Hoe komt een pub in een dorp van maar een paar huizen aan zo'n grootse naam? We vroegen het ons af, en eenmaal binnen was daar meteen het antwoord.
Aan de muur hing een ingelijst document, in november 2011 blijkbaar cadeau gedaan aan een nieuwe eigenaar of nazaat die de pub had overgenomen. Ene Ian. Dat maakte ik op uit de geschreven tekst onderaan de getypte tekst.
Dit staat er:
PARIS
On 21 May 1899 the United States liner Paris, of New York, ran aground in misty weather at Lowland Point, near Coverack. Bound from Cherbourg for New York with general cargo, a crew of 370 and 386 passengers, she was the largest vessel to have stranded on the English coast up to that time. All the passengers were taken off by the Porthoustock and Falmouth lifeboats and then transferred to tugs and landed at Falmouth. After a tricky salvage operation, the Paris was pulled off the rocks by a fleet of tugs on 13 July and towed to Falmouth for temporary repairs. In November of the same year she was towed to Harland & Wolff's Belfast yard where she was almost completely rebuilt and renamed Philadelphia. In 1917 she became the United States armed transport Harrisburg and then, in 1925, she was sold to the New York–Naples Steamship Co for use as an emigrant ship. She was scrapped in Italy shortly afterwards.
With a gross tonnage of 10,449, a lenght of 560 ft and a beam of 63.2 ft, she had been built by J. & G. Thomson at Clydebank in 1888 as the City of Paris for the old Inman Line. In 1889 she gained the Blue Riband of the Atlantic, making the crossing from Queenstown to Sandy Hook in 5 days 23 hours 7 minutes.
To Ian: Best wishes from all the Staff. Nov. 2011.
Het stoomschip Paris is hier op 21 mei 1899 aan de grond gelopen, en alle opvarenden werden gered. Dat moet een gigantische operatie geweest zijn, 756 mensen van boord halen. Een enorme prestatie. Negen maanden daarvoor nog liep het minder goed af met het ss Mohegan, waarbij 106 van de 197 opvarenden verdronken. Dat was op slechts enkele meters afstand van waar nu de Paris vergaan was. Dat het bij de Paris wel gelukt was om iedereen van boord te halen moet indruk gemaakt hebben. Het was een gebeurtenis die nog jaren werd doorverteld. En het was natuurlijk een kanjer van een schip dat hier voor de kust lag. Niet zo vreemd dat je een pub, een hotel dan die naam geeft. The Paris Hotel is gebouwd in 1907. Wellicht dat de eerste eigenaar ook nog een van de redders was. Dat weten we niet. De barman die ik ernaar vraag, wijst me alleen naar het ingelijste document aan de muur. En boven de bar hangt een vitrine aan de muur met een model van het stoomschip.
Coverack, een plaats met een verhaal. Dat je nooit zou hebben geweten als je er voorbij was gelopen.
